Fahişeleri aramak için akupresür kullanırken ehliyet kontrolüyle karşılaşma deneyimimi paylaşıyorum.
İçindekiler
Bölüm 1: Kapıdan İçeri Girerken Korkunç Bir Karşılaşma, Havluya Sarılı, Kimlik Kartı Verme
Çok net hatırlıyorum; ilk karşılaştığımda dehşete kapılmıştım. Tam işlerin içine girmişken, kapı aniden ve telaşla çalındı, ardından alçak, otoriter bir bağırış duyuldu: "Kimlik kontrolü!" Ruhum neredeyse bedenimden çıkacaktı. Kollarımdaki kadın hemen tepki verdi ve telaşla fısıldadı: "Çabuk! Bir havluya sarın ve kenara çekil!" Aceleyle beyaz bir havlu alıp alt bedenime doladım, köşeye sinmiş, nefes almaya bile cesaret edemiyordum. Kadın kapıyı dikkatlice, neredeyse fark edilemeyecek kadar küçük bir aralıktan açtı. Bir el, koyu mavi bir kartı aralıktan hızla içeri soktu - bir polis kimliği! Kadın aralıktan baktı, bir an gözlerini kısarak baktı, sonra kapıyı kapattı. Tüm süreç sadece birkaç saniye sürdü, sessiz ama nefes kesiciydi. Dışarıdaki ayak sesleri uzaklaştı ve ikimiz de rahat bir nefes alarak birbirimize baktık. İlk deneyimim: Kimlik kontrolü bu kadar "medeni" olabilirdi: Kapıdaki bir çatlaktan hızlıca bir "doğrulama" yapıp, hemen yola koyulabilirsiniz. Sonra dışarıdaki kişi bana iki kez baktı ve gitti. Kadınla birbirimize baktık, gülümseyerek "Önemli bir şey değil, sadece rutin bir kontrol" dedi. Ondan sonra her şey normal seyrinde gitti ve yarım kalan "program" devam etti.
İkinci Bölüm: Yukarıda Tuzağa Düşmüş Bir Canavar Gibi Davranmak, Fırtınayı Beklemek
İkinci olay tartışmasız en dramatik olanıydı. Alt katta "boş oda yoktu" (yani müsait oda yoktu veya alt katta olağandışı bir hareketlilik vardı), bu yüzden üst kattaki bir daireye götürüldük. Tam ortalık karışırken, alt kattan hafif tuhaf sesler duyduk: ağır nesnelerin takırtısı, telaşlı ayak sesleri ve belirsiz sesler. Bir şeylerin ters gittiğini anlamıştım. Sonrasında, yüzü asık kız kardeşim beni durdurdu: "Odadan çıkmayın! Alt katta plakaları kontrol ediyorlar!" Meğerse ses, kapıları çalıp odaları arayan polislerden geliyormuş! Bu sırada polisler katımıza gelip sıkıca kapalı kapımıza sertçe vurmuşlar; "pat pat" sesi korkunçtu. Deneyimli kız kardeşim nefesimizi tutup sessiz kalmamızı işaret etti, ama onlar kıpırdamadılar, kararlılıkla kapıyı açmayı reddederek odanın "boş" olduğu yanılsamasını yarattılar. Bir süre kapıyı çaldıktan ve cevap alamayınca, polis uzaklaşmış gibi göründü. Böylece ikimiz de küçük bir odada sıkışıp kaldık, nefes almaya bile cesaret edemiyor, dışarıdaki, bazen yakındaki, bazen uzaktaki gürültüyü dinliyorduk. Zaman akıp gidiyor, olağanüstü uzun geliyordu. Bekleyiş sırasında can sıkıntısı başladı ve adrenalin azalırken, aklıma saçma bir düşünce bile geldi: "Madem zaten kapana kısılmışım, neden... biraz çoklu-Q yapmayayım?" Tabii ki, gergin atmosferde bu düşünce bir anda kayboldu. Yaklaşık bir saat süren acı dolu bekleyişin ardından, alt kattaki gürültü yavaş yavaş azaldı. Kız kardeşim temkinli bir şekilde dışarı baktı ve ancak "kilitli olmadığımı" doğruladıktan sonra sessizce çıkmama izin verdi. Dördüncü Ders: İşler gerginleştiğinde, üst kat bile kesinlikle güvenli değildir; tehlike durumunda, "yerlilerin" talimatlarına (örneğin kapıyı açmamak gibi) mutlaka uyun; sabır tek çıkış yoludur ve her türlü uygunsuz düşünce ("çoklu-Q yapmak" dahil) hem lüks hem de tehlikelidir.
Bu ehliyet kontrolü sırasında polisle doğrudan bir görüşme olmasa da, ortam bir o kadar gergindi. Miss Asia yarışmacısı ve arkadaşı durumu çok profesyonelce ele aldılar; tam bir "ehliyetten kaçınma" stratejisinde ustalaşmış gibiydiler. Sonradan bu yerlerdeki hayatta kalma kurallarının günlük hayatımızdan gerçekten farklı olduğunu düşündüm. Her an beklenmedik durumlara hazırlıklı olmalı ve sakin kalmalılar ki bu hiç de kolay bir iş değil.
Üçüncü Bölüm: Yılanları küpün içine sokmak, onları tek tek sorgulamak, gerçeği özgürlükle takas etmek.
Üçüncü sefer daha az şanslıydım; gizli bir operasyonla karşılaştım. Rahat odama yerleşir yerleşmez kapı gürültüyle açıldı ve birkaç sivil polis rozetlerini göstererek içeri daldı ve "Polis! Kimse kıpırdamasın! Kimlik kartları!" diye bağırdı. "Meslektaşlarım" da dahil olmak üzere oda bir anda kafese kapatılmış bir kaplumbağaya dönüştü. Polisler rozetlerimizi tek tek toplayıp tüyler ürpertici derecede ayrıntılı bir şekilde sordular: "Adınız nedir? Telefon numaranız nedir? Nerede yaşıyorsunuz?" "İş birliği yapmanın taciz edilmekten daha iyi" olduğuna dair ufak bir umuda tutunarak kendimi hazırladım ve onlara gerçek adımı, telefon numaramı ve adresimi verdim. Ne olacağı sorulduğunda, polis memuru ifadesiz kaldı ve düz bir ses tonuyla, "Endişelenmeyin, bu sadece rutin bir kayıt; sizinle iletişime geçmeyecekler," dedi. Bu sözlere rağmen, bekleyiş bir sonsuzluk gibiydi. Küçük bir odada, birkaç çıplak veya dağınık adam havayı garip ve huzursuz bir ifadeyle dolduruyordu. Neredeyse bir saat orada oturduktan sonra sonunda "Tamam, gidebilirsin" dedim. Ayrılmadan hemen önce bir polis memuru bana "dostça bir hatırlatma" yaptı: "Hey, onlara para üstlerini vermeyi unutma! Bu zor kazanılmış bir para, dolandırılmazlar!" Hem eğlendim hem de sinirlendim ve itaatkar bir şekilde parayı vermekten başka çarem yoktu. İkinci Ders: Gizli bir operasyonla karşılaştığınızda, ne kadar korkmuş olursanız olun, işlerin hızlı bir şekilde halledilmesi için iş birliği yapmalı ve gerçeği (en azından yüzeysel olarak) söylemelisiniz; ancak "dolandırıcılık" laflarına pek aldırış etmeyin. Geriye dönüp baktığımda, bu kontrolün sadece kimlik kontrolü değil, daha fazlasını amaçlayan organize bir gizli operasyon olduğu açıktı; başka "söylenmemiş kurallar" da olabilirdi. Bir ders çıkardım: Bu tür yerlerde asla kimseyle tartışma; gizli iş birliği en güvenli yaklaşımdır.
Dördüncü Bölüm: Dikkatsiz Hatalar Neredeyse Tanık Olmanıza Yol Açıyor
Kaçınılabilecek dördüncü seferde, dikkatsizce bir tuzağa düştüm. Hedef binanın sıkı güvenliği vardı ve kapıyı yukarıdan bir kadının açması gerekiyordu. Kapıdan içeri adımımı atar atmaz, tam arkamdan bir "yaşlı" içeri süzüldü. Aklımdan bir düşünce geçti: "Ha? Mantıklı mı?" Ama sıradan bir müşteri olduğunu varsayarak daha fazla araştırmadım. Ancak, yarı yolda, kapıya tekrar sert bir vuruş sesi geldi - yine bir keskin nişancıydı! Kapı açıldı ve birkaç polis memuru içeri daldı, hedefleri belliydi. Daha da kötüsü, polis memurlarından biri kapıda bekleyen iki kişiyi (beni takip eden de dahil) işaret edip sertçe "İçeri girdiğinde seni kimin karşıladığını hatırlıyor musun? O muydu?" diye sordu. Aklım hızla çalışıyordu: "Hatırlıyorum dersem, ifade vermek için karakola geri götürülmem gerekecek ve hemen mahkemede tanık olacağım. Çok zahmetli!" Bu yüzden, yüzümde boş bir ifadeyle kararlılıkla, "Efendim, gerçekten hatırlamıyorum. Aman Tanrım, bunu nasıl net görebilirim?" dedim. Polis memuru birkaç saniye bana baktı ve "ifademin" tutarlı ve "işbirlikçi" olduğunu görünce başka soru sormadı. Belgeleri kontrol edip beni içeri almaları uzun bir bekleyişti. Üçüncü ders: Kapıdan girerken çevrenize dikkat edin ve sizi yakından takip eden yabancılara karşı dikkatli olun; bir şeyler ters giderse, özellikle de bir "aracı" söz konusu olduğunda, "hiçbir şeyi unutmayın" altın kuraldır. Çok iyi bir hafızaya sahip olmak, sadece kendinize sorun çıkarır. Çıkarılan ders, bu gibi yerlerde dikkatli gözlemin çok önemli olduğudur; bir anlık dikkatsizlik, hazırlıksız yakalanmanıza yol açabilir.
Özet ve önemli çıkarım: Düşük profilli bir yaklaşım önemlidir.
Dört ehliyet kontrolünden geçtikten sonra çok şey öğrendim. İlk olarak, Hong Kong'daki bu "gri alanlar" aslında yasa dışı değil. Kadının kimlik kartı olduğu ve 18 yaşından büyük olduğu sürece genellikle büyük bir sorun yaşanmaz. Ancak, asla polisle tartışmayın veya alaycı olmayın; sorun çıkarmak sadece başınızı belaya sokar. İkinci olarak, bu tür yerlerde anılarınızı "seçici olarak unutmanız" gerekir. Çok fazla ayrıntıyı, özellikle de sizi kimin davet ettiğini hatırlamayın, yoksa başınız belaya girebilir. Üçüncü olarak, gözlem ve tetikte olmak çok önemlidir. Şüpheli kişiler görürseniz veya ortam garip görünürse, geri dönüp oradan ayrılmak en güvenli seçenektir.
En önemlisi, bu yerlerde sakin olmalı ve başkalarını alt edecek veya alt edecek kadar zeki olduğunuzu düşünmemelisiniz. Ehliyet kontrolleri sinir bozucu olsa da, sakin kalıp çok fazla bilgi vermediğiniz sürece genellikle güvenli bir şekilde geçebilirsiniz. Her seferinde heyecan verici olsa da, geriye dönüp bakıldığında oldukça komik olan bu dört deneyim de var. Gerçek anlamlarını anlamak için hayatta gerçekten yaşamanız gereken bazı deneyimler.
Daha fazla bilgi için:
